Weer thuis

We zijn weer thuis...na een lange, lange vlucht. Gister zijn we om kwart over 5 lokale tijd van vliegveld Zanderij vertrokken, uitgezwaaid door de hele familie. Het vliegen verliep soepeltjes, geen rare dingen gebeurd. Maar ook geen oog dicht gedaan, de ruimte is gewoon te krap om een slaaphouding te vinden. Gelukkig waren er wel weer individuele schermpjes, waar de meest uiteenlopende films en tv-series op kunnen worden vertoond. Dat leidt in ieder geval af.
Het eten was weer een enorme verrassing, qua samenstelling. We kregen als ontbijt bijvoorbeeld uiteengerukte grapefruit met knal-roze vla en een taai broodje met wat rozijnen er in, gecombineerd met een slap, heet groente bladerdeeg-pakketje. Griezelig gewoon. Ik begrijp echt niet dat ze voor het geld dat we betalen geen lekkere maaltijden kunnen serveren. Want zeg nou zelf, zou een combinatie van verse fruitsalade met yoghurt en wat muesli samen met een lekker broodje, boter en jam, nou zo veel extra moeite zijn?

Genoeg geklaagd, de reis gaf in ieder geval de gelegenheid om de ervaringen van de afgelopen 3 weken nog eens de revue te laten passeren. Natuurlijk alle dingen die ik in de blogs heb beschreven, maar daarnaast was er nog zo veel meer. Bijvoorbeeld alle geweldige fruitsoorten en noten die Aurel en Rachel ons hebben laten proeven. De enige naam die ik heb onthouden is die van de indianenbananen, die zijn rood. Van de rest kan ik me alleen de smaak herinneren ;-) Maar ook het feest van onze buren Jack en Joyce, waar we voor uitgenodigd waren en het borrelen bij Rachel met al haar broers en verhalen. De onbekende beesten die we gezien hebben, waar niet iedereen even gecharmeerd van was, en de vele liters djogo die er doorheen zijn gegaan. De mooie Pangi's die we gekocht hebben. Het uitgaan van de kids tot in de nachtelijke uurtjes en het 'shop till you drop' gevoel met al die lage prijzen (behalve in de Mall's dan).

Verschillende soorten woningen en religieuze gebouwen, mooi en vervallen, arm en rijk. Het prachtige historisch centrum van Paramaribo, sinds 2002 genoteerd op de werelderfgoedlijst van Unesco. De super-bioscoop waar regelmatig gebruik van is gemaakt en het zwembad van Vos dat voor de nodige verkoeling zorgde (waar Marin weer een studiegenoot tegen kwam). Kortom, te veel om te beschrijven en soms ook onmogelijk om te beschrijven. Taal schiet gewoon te kort, of het nou Nederlands of Negerengels is, om de ervaringen over te brengen. Gewoon er heen gaan dus ;-) wij gaan dat zeker ook nog een keer doen!

Morgen gaan we weer napraten en nagenieten bij het eten. 'k Weet nog niet precies wat ik ga koken, Saoto of Moksie Alesie of Tjauw Min. Maakt eigenlijk niet uit, alle spullen heb ik meegenomen van de markt in Paramaribo dus dat gaat helemaal goed komen!

Nu gaan we wat slaap inhalen... welterusten allemaal en tot ziens, mails of bels!!! :-)

Plantages

Op onze laatste dag in Suriname hebben we een tocht gemaakt met de 'Sweet Merodie', een boot van de beroemde Surinaamse schrijfster Cynthia McLeod. De boot wordt vooral gebruikt om schoolkinderen over hun geschiedenis te vertellen, al varende langs de plantages. Dat hebben wij dus ook gedaan. Tijdens het varen werden er verhalen over de slavernij-tijd en het ontstaan van de plantages verteld.
Boeiende verhalen, stuk voor stuk.
Over hoe het komt dat de auto's in Suriname links rijden terwijl het een Nederlandse kolonie is geweest, over hoe de slaven buiten in de moordende hitte in grote verhitte potten met suiker moesten roeren om er stroop van te maken, over hoe de dames van lichte zeden gebrandmerkt werden en naar plantage Katwijk werden gestuurd, over strenge meesteressen met martelkamers voor slaven. Nederland was hier het laatste land dat de slavernij afschafte, in 1863. 'Trots op Nederland' krijgt hier toch wel een nare bijsmaak...

We hebben twee plantages bezocht,
plantage Frederiksdorp en plantage Rust en Werk. Door de extreme hitte vandaag, konden we niet lang blijven. Op de boot was het eigenlijk niet veel beter, deels omdat 'ie erg langzaam voer en deels omdat de boot grotendeels van ijzer was. Afzien dus, voor velen duurde de trip dan ook te lang. Maar als je op de rivieren vaart ben je afhankelijk van het tij, we konden niet eerder dan om 18 uur weer aanmeren.

In de verte hebben we plantage Alkmaar nog aan de Commewijne zien liggen. Deze plantage heeft nog geen geen aanlegsteiger en is alleen via de weg te bereiken. Maar de vorige burgemeester van Alkmaar in Nederland heeft als afscheidscadeau geld gevraagd om een aanlegsteiger te bekostigen. Het geld is er gekomen, de eerste paal is al symbolisch geplaatst. Als de aanlegsteiger er is, kan de plantage ook via het water bereikt worden.

Onderweg hebben we wel nog twee prachtige fenomenen gezien.
De eerste was een duidelijke scheiding in het water, waar de rivier de Commewijne en de Surinamerivier elkaar ontmoeten, op weg naar de oceaan. Het water van de Commewijne is helderder/blauwer dan het water van de Surinamerivier. Het zoutgehalte is ook anders.

Het tweede fenomeen zagen we plots toen we een enorme bui op ons dak kregen. Dit keer had de boot dus wel een dak, we werden niet erg nat. Maar we zagen wel duidelijk het einde van de regenboog...en begrepen toen waarom niemand er met die pot van goud vandaar kan gaan. Die ligt op de bodem van de surinamerivier...

Met deze trip hebben we onze ervaringen in Suriname afgesloten. Morgen gaan we weer aan de lange weg naar huis beginnen...
Moi Suriname, Bigi Brasa! Je hebt m'n hart gestolen. Ik kom 'm zeker weer een keer ophalen :-)