Om 7 uur 's ochtends kwam een busje ons halen, voor de tocht van ongeveer 125 km. De eerste 2 uren gingen snel voorbij, in 5 jaar tijd was er een hoop asfalt bijgekomen (aldus Michel). De laatste 13 kilometer moesten we de berg op en dat ging minder makkelijk, door de vele kuilen met water (steeds weer een verrassing hoe diep het was), diepe geulen en stijle afgronden. Na ruim een uur en twee keer het vertrouwen in een goede afloop verloren te hebben, stonden we dan toch op dé berg.
We hadden een hutje geboekt met uitzicht over het Brokonpondo-meer. Sinds vandaag heeft 'een room with a view' een totaal andere betekenis gekregen:-) Wat een prachtig uitzicht!!!
Het Brokopondomeer, ter grootte van de provindie Utrecht, is in de jaren 60 ontwikkeld als stuwmeer, door dammen te plaatsen die het water tussen de bergen konden vasthouden. Het water kwam steeds hoger, mensen moesten worden geevacueerd naar andere gebieden en op initiatief van Pr. Bernhard zijn 10.000 dieren overgezet naar het vaste land. Nu steken ter herinnering nog honderden dode boomtoppen uit het water.
We werden naast onze hut verwelkomd door een moeder-aap met kind, boskippen, Surinaamse konijnen (wij zouden dit kleine varkens noemen) en nog veel meer dieren uit dit (beschermde) gedeelte van het tropisch regenwoud. Voor de lunch gingen we met gids Gabriel naar de Leo-waterval. Een pittige afdaling, de grond was glad vanwege de grote regentijd en de hoogteverschillen lieten je broek bijna scheuren...Maar het was de moeite waard.
Met een enorm geweld kwam het water naar beneden, goed voelbaar op je rug. Lekker fris ook, we stonden er gewoon met onze kleren onder. Dat was alvast een buffer voor de terugweg, want hetzelfde pad moest ook weer onhoog geklommen worden... mensenlief, het zweten in een sauna is niks vergeleken met dit gevoel. Maar we hebben het gered :-)
Na de lunch hebben we nog een voettocht naar het marazoni-plateau(tje) gemaakt, helemaal boven op de berg. Weer een fenomenaal uitzicht, daar grossieren ze hier in.
De nacht was ook bijzonder, wetende dat het dierenrijk grotendeels pas 's nacht tot leven komt.
Voor Marin en Aurely was dit idee iets te veel van het goede, maar ze hebben zich er kranig doorheen geslagen. Midden in de nacht kwam het geluid van de brulapen opzetten, door alle andere geluiden heen. Wat indrukwekkend!!! Er was ons verteld dat deze apen niet zo dicht bij de mensen zouden komen, maar de volgende dag zagen we er minstens 4 boven ons in een boom zitten. Dit keer zonder geluid ;-)
In de vroege ochtend kwam onze gids het ontbijt maken. En dat kan 'ie! Wat een heerlijkheden allemaal, van warme broodjes en gekookte eieren tot rauwkost, salami kaas en fruit. Zo'n man zou je toch met liefde willen inpakken en meenemen... Al waren sommige mensen iets minder blij met hem toen hij de volgende voettocht naar de Irene-waterval inzette. Niet iedereen ging mee, een wijs besluit bleek achteraf. Dit was nog meer afzien dan gisteren, maar de waterval was alle moeite waard.
Na een voortreffelijke lunch (hoe doen ze dat toch, met schijnbaar zo weinig middelen) begonnen we aan onze terugtocht met de bus en 2 verstekelingen aan boord. Marin zag opeens een studiegenootje, hij was met zijn broer boven op de Brownsberg gestrand (de wereld is echt klein!). De auto met mensen van Stinasu (Stichting Natuurbehoud Suriname) met wie ze naar boven waren gekomen, was er mee opgehouden. Gewoon kapot. Onze bus deed het nog, dus zij stapten maar bij ons in. De herinneringen aan de terugtocht, vooral de eerste 13 kilometer, ben ik aan het verdringen, dus die schrijf ik niet op. De chauffeur verzekerde ons steeds dat de bomen ons zouden opvangen als we het ravijn in zouden kieperen...need I say more?
Al met al was deze trip zeker een van de hoogtepunten van onze vakantie. Midden in de jungle, te gast bij de dieren van het tropisch regenwoud...een ervaring om nooit meer te vergeten!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten