Het werd weer tijd voor een volgende trip met overnachting. Dit keer naar Jaw Jaw, een dorpje in midden Suriname aan de Surinamerivier. Boven Suriname heet het hier. Geen idee waarom, want voor de kijkers is het gewoon midden. Jaw Jaw is niet te bereiken via de weg, vanaf Atjonie moesten we nog een uurtje met de boot. Dat was eigenlijk het leukste (en koelste) stuk, want ook al was de weg er naar toe door een bijzonder mooie omgeving, 4 uur lang hossel de bossel op een stoffige bauxiet weg vol met gaten, geulen, plassen, stenen en takken gaat op den duur vervelen. 
We zijn door al dat gehussel ook nog bijna een schokdemper kwijtgeraakt, maar die kon met een touw weer vastgebonden worden. Gelukkig dat onze botten allemaal per persoon goed verpakt zijn, anders waren we de rest van de vakantie aan het puzzelen geweest... Maar het kan altijd nog erger, vaak zitten auto's en bussen zo vast in de gaten/modder, dat ze er uit moeten worden geduwd/ gesleept. In de moordende hitte. Dat is ons gelukkig bespaard gebleven...
In de krant las ik dat Chinesen de weg tot Atjonie in 2010 geasfalteerd willen hebben. Ze zijn inderdaad bezig en volgens Michel en Aurel vergeleken met 5 jaar geleden ook al flink opgeschoten, maar ik zou over 5 jaar nog wel eens willen kijken of het klaar is. Wat een immense klus zeg, in die hitte.
Omdat ons bonte gezelschap, bestaande uit Rachel met vriendin/reisleidster Bonita, haar man Henk en zijn zangvogeltje zonder naam, wij met z'n negenen en natuurlijk onze inmiddels vaste busschauffeur Rocher, om zes uur 's ochtends al weg waren gegaan, waren we ondanks de lange reis toch op tijd in Jaw Jaw. Een adembenemend dorpje, waar we een nacht te gast waren bij de Marrons (Bosland creolen). Na de kennismaking met de kapitein (dorpshoofd), door wie we voor een feest die avond werden uitgenodigd,
hebben we lekker gezwommen, rondgelopen en wat gedut.
's Avonds kwamen de boten van alle kanten voor het feest. In het pikkedonker, zonder koplampen ;-) De bootsmannen weten precies waar ze moeten varen tussen de rotsen door. Een vreemde gewaarwording: aan het geronk hoor je dat er een boot in aantocht is, maar je ziet deze niet. Ook de mensen zie je niet, totdat ze van dichtbij lachen en je vriendelijk groeten met 'goedenavond'...
De Marrons kunnen feesten zeg...de live muziek ging tot 7 uur 's ochtends door. Wij niet, al die buitenlucht en de energievretende extreme hitte zorgen voor een goeie slaaplust.
We hebben eigenlijk geen enge dieren gezien. Wel veel (grote) kikkers en salamanders, maar bijvoorbeeld geen tarantula's. Zij ons waarschijnlijk wel, want ze worden regelmatig gesignaleerd. 'k Heb na dit bericht mijn klamboe even goed onder m'n matras vastgemaakt...op mijn lijf vannacht geen polonaise!
Na een goeie nacht slaap hebben we de volgende morgen stilletjes gekeken naar de vrouwen die in de rivier hun kleding, de vaat, hun kleine kinderen en zichzelf wassen. We zijn ook nog een stukje gaan varen, rondom het eiland Isadou. Een prachtig eiland in de Surinamerivier waar je ook kunt overnachten.
Na nog wat zwemmen, een heerlijke lunch en verse kastanjes pellen voor thuis, zijn we weer aan de lange rit terug begonnen. Zelfde end, dus zelfde ervaring...Helemaal rood van het stof en met haren als touw, heb ik de douche nog nooit zo gewaardeerd als nu ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten