Paramaribo

Tussen alle trips door nemen we natuurlijk ook de tijd om Paramaribo uitgebreid te leren kennen. ‘Ons’ huis, zie foto, is in een buitenwijk van Paramaribo, op 10 minuten busafstand van het centrum. Het huis is onderverdeeld in een boven- en onderverdieping met elk drie slaapkamers, toilet, douche en keuken.
Oma Bendter woont twee huizen verder, met haar dochter Karin. Oma is 95 en vindt mensen om haar heen gezellig. We gaan er dus geregeld even buurten. Om de huizen staan hekken, vaak hebben de bewoners ook een of meer honden. In plaats van de deurbel (is er niet) roep je ‘klopklop’ als je iemand wilt spreken :-) Gewoon in het Nederlands dus, de Surinamers spreken allemaal Nederlands. Erg makkelijk als je aan het winkelen bent, een taxi bestelt of de weg kwijt bent. Daarnaast spreken ze vaak ook nog Sranan (Negerengels) en/of een eigen taal.
Bussen vallen hier op, door het grote aantal, de mooie schilderkunst aan de buitenkant en het roekeloze rijgedrag. Alles rijdt hier links en met ramen en deuren open, want het is overdag verschrikkelijk warm en vochtig. Echte temperatuur zo'n 34 graden, maar een gevoelstemperatuur van 41 graden door de hoge luchtvochtigheid van soms wel 95%. 't is hier zo warm dat je alle etenswaren in de koelkast moet bewaren. Zelfs de pindakaas wordt vloeibaar als je dit buiten de koeling bewaart en de chocopasta kun je dan drinken. Lastig als de stroom uitvalt, wat ongeveer een keer per maand wel gebeurt. Soms duurt dit een dag, soms een paar uur, en iedereen geeft elkaar de schuld.
De hitte wordt af en toe onderbroken door een stevige regenbui, waarbij warm water in grote hoeveelheden uit de lucht komt, soms met onweer. Het is nu de grote regentijd en dat kunnen we goed merken. De echte sibie-busie hebben we volgens Rachel nog niet meegemaakt, maar ik kan me bijna niet voorstellen dat het nog erger kan dan wat we gezien hebben.

De helft van het aantal inwoners van Suriname woont in Pararmaribo. Dat zijn er zo’n 250.000. Gek idee, dat er 500.000 mensen wonen in een land dat 4x zo groot is als Nederland. Het is hier een echte multi-culti samenleving. Naast de oorspronkelijke bewoners (door Columbus per ongeluk Indianen genoemd omdat hij dacht dat hij India ontdekt had) wonen er bijvoorbeeld Javanen, Hindoestanen, (Portugese) Joden, Chinezen, Marrons (bosland creolen), Boeroe’s (nakomelingen van boeren uit Gelderland en Groningen) en steeds meer Brazilianen (goudzoekers). Op een avond heeft Rachel ons meegenomen naar een concert ter gelegenheid van 120 jaar Javaanse immigratie. Heel bijzonder, swingend en mooi, de muziek was een combinatie van authentieke instrumenten, de Angklung Arumba, met drum en basgitaar.

De verscheidenheid aan culturen merk je vooral ook aan het eten, een ruime keuze aan gerechten als bakabana, moksie alesie, petjil, roti, herie-herie, pom, pastei, sopropo, BB&R, saoto, saté, te veel om op te noemen en alles even lekker. Op iedere hoek van de straat en ook ertussen vind je Warungs waar je dit alles kan bestellen.
Maar ook bij de Waterkant, het deel van Paramaribo met uitzicht op de Surinamerivier, is het leuk om een hapje te eten. Voor zo’n 8 euro eet je je buikje helemaal rond...
In de winkels zijn verder de grote namen als Chanel, Prada, Louis Vuitton en Dolce&Gabbana met tassen, sieraden en ondergoed in overvloed te verkrijgen. Nep dan. Maar eerlijk is eerlijk, het is zeer goeie nep voor een paar euro’s. Merk-bescherming is hier totaal afwezig, tot groot plezier van de meiden onder ons. We hebben ons ook erg vermaakt in Steps, twee verdiepingen met alleen maar slippers. Dé schoenendracht in Suriname. Behalve dan op school en in het casino. En, last but not least, de paspoppen hebben hier volle ronde billen ;-)

De markt is helemaal een smeltkroes van alle culturen. Veel verse vis wordt er verhandeld, kleding en ook kruiden plus bijhorende wijsheden van de Bosland Creoolse vrouwen. Ik ben daar ingewijd in vrouwenzaken, waar de mannen ook echt niet bij mogen zijn. Daarom zal ik er verder niks over schrijven (sorry mannen die deze blog lezen) maar ik zal het zeker mondeling doorgeven als je me er in Nederland naar vraagt (en vrouw bent).

Samen met Rachel en Marin heb ik ook twee instellingen voor mensen met een meervoudige beperking bezocht. De eerste was het Hubstinacentrum, waar een dag- en een weekopvang is voor kinderen tussen de 5 en 18 jaar die meervoudig beperkt zijn. Daarnaast begeleiden zij 40 voogdij-pupillen. Deze kinderen hebben geen beperking maar wonen bij pleegouders omdat zij geen ouders meer hebben of ouders die niet voor ze kunnen zorgen.
Het complex ziet er ruim en netjes uit en er is een duidelijke visie en ontwikkelingsstrategie. Het materiaal waar de kinderen mee kunnen spelen is echter oud, stuk of te bekend (steeds weer hetzelfde puzzeltje). Er is gewoon geen geld, mensen zijn afhankelijk van donaties. De logopediste die ik heb gesproken werkt bijvoorbeeld op vrijwillige basis. Ik heb aangeboden om in Nederland mijn best te doen om ontwikkelingsmaterialen te verzamelen en op te sturen. We hebben de meest noodzakelijke dingen genoteerd, als mensen deze blog lezen en een bijdrage of spullen willen geven, neem dan even contact met me op als ik weer in Nederland ben!

De tweede organisatie die we hebben bezocht was het kinderhuis Betheljada, dat onderdak biedt aan zo’n 25 kinderen die hier permanent wonen en 15 kinderen die voor dagopvang komen. Eigenlijk geen echt kinderhuis, de kinderen komen hier op jonge leeftijd binnen en blijven tot ze dood gaan. Dat betekent dat er nu ook veel 20-ers en 30-ers zijn. Veel kinderen zijn ernstig lichamelijk beperkt met enorme vergroeiingen. Geld voor een fysiotherpeut is er niet, maar er zijn wel begeleiders die contact hebben met een fysiotherapeut en hebben geleerd hoe zij moeten door-bewegen. Door een gebrek aan goede, aangepaste ondersteuning (bed, rolstoel) heeft dit echter minimaal effect.
Ook dit complex ziet er ruim en goed verzorgd uit. Ik vermoed wel dat hier minder aan ontwikkelingstimulatie wordt gedaan. Er waren grote bedboxen en ligzakken, maar ik zag weinig speelmateriaal. Met de directrice (een Nederlandse vrouw die hier 14 jaar geleden naar toe is gegaan, zij heeft vroeger stage gelopen bij collega-organisatie Fatima) heb ik een lijst gemaakt met noodzakelijke artikelen waar ik in Nederland achteraan zal gaan. Hierbij gaat het ook om lesmateriaal niveau
‘helpenden’ voor de begeleiders die komend jaar een opleiding krijgen aangeboden.

We gaan dus volgende week naar huis terug met geweldige ervaringen én een missie. Ik heb veel mogelijkheden gezien om deze twee organisaties te ondersteunen en ga zeker proberen om dit ook te doen.